Nooit gedacht dat mijn hersenen ooit de zin “Lang leve de bovengrondse elektriciteitskabels!” zouden vormen. In 2013 gebeurde het gewoon. Ik realiseerde me hoe weinig je ze nog ziet, die houten palen, het liefst een beetje scheef, met van die grote witte keramieken (?) stoppen eraan. Toen ik vroeger vloekend vanuit school over de lange dijk naar mijn dorp fietste (toen was ik nog niet zo gecharmeerd van het hele poldergebeuren), zag je ze overal. Ik word oud, geloof ik. Lees verder.