Eind mei: de meeste trekvogels zijn al lang en breed weer terug. Hoewel: ik heb nog geen gierzwaluw gezien.
Wie er in elk geval al wél weer zijn: de boerenzwaluwen. En daar word ik blij van. Mooier dan een boerenzwaluw wordt het niet; daar schreef ik al eerder over.

De mannetjes zijn het mooist. Let maar eens op als ze een bocht maken. Sturen doen ze natuurlijk met hun staart en die is dan goed zichtbaar: de vorm, de lichte band die over de hele breedte van de staart loopt, en die prachtige guirlandes… Pure kunst.
Dan is een ijsvogel maar een gedrongen clown in een trainingspak. En dan te bedenken dat ze van uit het hele land hier komen om ijsvogels te fotograferen.

Hieronder: een mooi hek.

Die mooie staart stelt de eenzame natuurfotograaf echter voor een probleem. Hoe krijg je in hemelsnaam een zwaluw vliegend goed op de foto?! Een probleem dat vanochtend actueel werd omdat ik grutto’s ging fotograferen. Ik ging vroeg op pad maar zo ook de deelnemers aan een of andere wandeltocht. In felgekleure T-shirts liepen ze vastberaden over het pad waar ik (alleen!) grutto’s wilde gaan bekijken. Weg grutto’s.
Nu is wandelen een prachtige bezigheid en volkomen ecologisch verantwoord bovendien, maar dit kwam niet goed uit.

Hieronder: grutto in boom. Of is het een struik?  

Een tijdje observeerde ik de wandelaars. Er zaten wat merkwaardige exemplaren bij: lui die heel verbeten met driftige stappen en zwaaiende armen langs kwamen stampen en dames die ik hoorde praten over terug in je kracht komen en dat zoiets ook heel mooi kan zijn. Dat laatste was natuurlijk het moment om mijn aandacht weer (en nu definitief) op de vogels te richten.

Ik begon maar eens met het fotograferen van vliegende zwaluwen. Een heleboel gerommel in de marge en af en toe een beetje een aardige foto. Maar: ik ga hier de komende weken maar eens serieus mee aan de slag.