Gele kwikstaart

Vroeger was de gele kwikstaart een typische vogel van het grasland. Maar door de intensivering van de landbouw groeit er in de weilanden voornamelijk nog Engels raaigras, en verder niks. Met het logische gevolg dat daar weinig meer te eten is voor een insectenjager als de gele kwikstaart. Dat was het slechte nieuws. Het goede nieuws is dat de gele kwikstaart nu vooral op de akkers leeft. Kennelijk – en tot mijn verbazing – vindt hij daar wel insecten.

Hieronder: gele kwikstaart.  (tekst gaat verder onder de foto)

Is dat mindfull of zo? 

De tendens is in het algemeen dat er door intensieve landbouw en veeteelt veel natuur verloren is gegaan (habitatverlies, gif, te vroeg maaien, enzovoorts) en gaat.
Maar ik probeer me daar niet teveel mee bezig te houden. Ik constateer het, ik meld het, maar dan stop ik. Natuur is mooi, te mooi om te laten verzieken door negatieve gedachten. Die bewaar ik voor een ander moment. En ik kijk naar boeren die wél hun best doen er iets van te maken voor zichzelf, en de natuur.

En dus fiets ik vaak door de polder, en laat ik mijn gedachten verwaaien. Ik luister, niet naar ik wat ik niet meer hoor, maar naar wat ik wél hoor. Gele kwikstaarten bijvoorbeeld. Ze zitten graag op hekjes en vliegen op als je eraan komt, om een stukje verderop weer op het hek te gaan zitten. 

Hieronder: roepende gele kwikstaart maken even een hupje. 

Op dezelfde fietstocht zag ik oeverzwaluwen, die ik alleen met veel meer geduld goed op de foto zou kunnen krijgen. Ik stond gewoon even te kijken en deed een paar keer ‘klik’. Gewoon, omdat het kon.

Hieronder: oeverzwaluwen. Volkomen onvoorspelbaar in hun vlucht. (tekst gaat verder onder de afbeelding)

Hieronder: terwijl ik naar de oeverzwaluwen (en de kluten in de verte) keek zong achter me een rietzanger.