Wieringen of deel 1 uit de gids ‘Loslaten: zo moet dat dus niet’

Voor het eerst was ik een weekeinde weg, zonder mijn vrouw en zonder mijn zoontje. Soms is het nodig om je hoofd leeg te maken. Een lastige periode afsluiten en zo. Nu gaat dat het beste op een plek die niet al te ver van huis ligt (geen tijd verspillen aan autorijden naar de plaats van bestemming), maar ver genoeg om echt weg te zijn. Voormalig eiland Wieringen was dus een logische keuze.  Een mooie plek om eens in mijn eentje de zaken op een rij te zetten.
Maar het leven komt soms wat onverwacht uit de hoek en zo ontstond deze gids ‘Loslaten: zo moet dat dus niet’.

Op pad

Onderweg had ik in de auto treurige muziek opgezet. Ik ben een groot muziekliefhebber en het kan louterend werken om droevige muziek te beluisteren, emotioneel te knakken en vervolgens de rug te rechten en de wereld weer tegemoet te treden.
Slecht plan (no. 1.). Al bij Amsterdam zag ik het leven niet meer zitten – hoewel dat ook met die troosteloze agglomeratie van doen kon hebben. Stug doorgereden. Er scheen bij de Beemster nog een flets zonnetje en zo zou het vast een mooie dag worden. Ondertussen was ik wel volkomen gedeprimeerd geraakt door de muziek maar slechts gebogen, niet geknakt. Dat dit plan dan ook niet zou werken realiseerde ik me een dag later pas. Resultaat: een waardeloos humeur.
Ik had vast de verkeerde muziek opgezet. Ik moest mooiere droevige muziek opzetten. Tim Hardin.

Aankomst op Wieringen

Op Wieringen was het rustig. Bovendien ging ik logeren aan de rand van de Waddenzee. Dat gaf moed: hoe minder zielen hoe meer vreugd. Dit moest tenslotte op een retraite lijken. Ik kwam aan bij de Bed & breakfast Villa Nieuwland,  die net zo mooi is als de website beloofde. Zelfs bij het loodgrijze weer van de afgelopen dagen. Dat zat dus goed.
Villa Nieuwland 2 675

Hierboven: de villa steekt nét boven de dijk uit. Vanuit mijn kamer kon ik ‘s nachts de lichtjes op Texel zien glinsteren. Ik hoorde vogels op het Wad. 

Loslaten

Ik heb een nogal veelbewogen periode achter de rug. Wie niet, dat klopt, maar ik was met mezelf bezig. Die periode moest worden afgesloten. Dingen loslaten, van me afschrijven, een steen heel symbolisch in het water gooien, het hoofd leeg laten waaien, dat werk. Beetje slap verhaal dus. Meteen maar een wandeling gemaakt en de directe omgeving verkend.
Eenden op het Wad 675

Hierboven:  de Waddenzee.

Uit eten

Na de wandeling schemerde het al. Ik ging voor het eerst alleen uit eten. Boek mee.
Uit eten met Bram (2) is logischerwijs wat druk. Dit zou een rustige afwisseling vormen. Bovendien kon ik, zonder mijn vrouw ervan te moeten overtuigen dat het eten er heus wel lekker zou zijn, zomaar een Chinees restaurant binnen gaan. Mijn vrouw heeft een Chinees-Indische achtergrond en is een beetje klaar met nasi. Ze is geboren en getogen in Holland en houdt van Hollands eten. Ík denk bij Chinese restaurants aan de verjaardag van mijn oma.
“Ga ma bij de laam zitten. “.  Oke, doe ik.

Slecht plan (no.2.).  Binnen tien minuten stond mijn eten voor mijn neus en het was lekker. Maar met wie moest ik praten?  En niemand wilde er van mijn eten proeven. Normaal gesproken erger ik me daaraan (had het dan zelf besteld) en nu miste ik het. En geen gekwetter van Bram, geen grapjes. Alleen dat boek. En nog steeds de muziek van Tim Hardin in mijn hoofd, wat mijn leven er op dat moment eigenlijk niet beter op maakte.
Ik keek naar mezelf in de spiegeling van het raam. Afrekenen en wegwezen.

Rijden in het donker

Van de Chinees meteen terug naar mijn verblijf? Dat zou een lange avond worden. Een café in? Dat leek me al net zo zielig als alleen uit eten gaan. Dan maar het eiland gaan verkennen. Wat in het donker eigenlijk een zin- en kansloze onderneming is. Slecht plan (no.3.) dus.
Tim Hardin zong door in de auto en even overwoog ik dan maar de afslag zeebodem te nemen. Belachelijk. Zoveel zelfmedelijden had ik toch ook weer niet. TV kijken en knorren. Ondertussen was ik van mijn ballast nog geen gram kwijt.

Dag 2.

De B&B was goed. Wakker worden met verse jus, zelfgebakken brood, een eitje, lekkere koffie. En niks hoeven. Zo zou het altijd moeten zijn maar op een of andere manier wil niemand mij ervoor betalen. Maar het was een mooie start van de dag. Eenmaal buiten: alles loodgrijs.

Oosterland 3 675

Voor de rest verliep de ochtend deprimerend maar: ik kwam tot het inzicht dat droevige muziek niet helpt. Niet deze keer. Dus ontspannen muziek opgezet. Dat ging beter. Soms wil je jezelf schoppen omdat je iets niet eerder hebt bedacht.

Afsluitdijk

Uit die laatste categorie kwam ook mijn volgende idee. Ik wilde een periode afsluiten en, juist. De Afsluitdijk. Mijn stemming werd nu niet meteen optimistisch, maar in elk geval poëtischer. Bij grijs weer zijn IJsselmeer en Waddenzee nog steeds mooi.

Cornwerd 675

Hierboven: De overkant. Cornwerd.

Op de Afsluitdijk keek ik rond en dacht onwillekeurig aan Marsman’s Herinneringen aan Holland. Ook in de B&B zag ik het ergens. Hoe toepasselijk:

de lucht hangt er laag
en de zon wordt er langzaam
in grijze veelkleurige
dampen gesmoord

Ijsselmeer 2 675

Hierboven: grijze veelkleurige dampen. 

Bij die veelkleurige dampen kun je tegenwoordig ook aan koffieshops denken, maar ik zag hier Marsman’s gedicht in tastbare vorm voor me. Op de Afsluitdijk nota bene; een van die gewesten waar net als bij de Deltawerken de stem van het water met zijn eeuwige rampen wordt gevreesd en gehoord. Ook al lag die zee er deze keer doodkalm bij.
Het kwam er niet van om symbolisch een steen in het water te gooien. Terwijl dat voor de verandering toch een goed plan was. Vergeten. En ik had nog wel bedacht dat, als ik mijn beslommeringen er niet mee kwijt zou raken, ik in elk geval aan de kustverdediging zou bijdragen.

boei met vogel 675

Foto’s als rouwkaarten en bijhorend typisch weer om de erfenis te verdelen. Maar waarom moest ik me dat nu realiseren? Marsman zei trouwens ook “Holland is en blijft een ellende. Wie hier op de grond stampt, zakt weg in de modder.”. En daarmee was ik kennelijk druk doende.
Met die constatering achter de kiezen besloot ik er nog maar wat van te maken. Lekker eten, een beetje gezellig doen.
‘s Avonds probeerde ik mijn vrouw te bellen. Mijn telefoon deed het niet.

Boot 675

Hierboven: nog meer grijze dampen, en zowaar iets te zien: een boot.

fuiken 675

Weer thuis

Eenmaal thuis zag ik dat er een vrolijke reactie was geplaatst op mijn website, door iemand die ik niet ken (ik citeer):
“これは、トランク署名を提供していますUggのブート快適さ、暖かさも機能。ロイヤルの画像と思われるになりますの適切なこれまで状況と会議とアパレル。Uggs”.

Of zou het spam zijn?


 

De foto’s zijn groter te bekijken in mijn portfolio.

Meer informatie over de B&B: Villa Nieuwland. Serieus een aanrader.

 

 

9 Comments
  1. Tja… De stilte binnengaan is de chaos is je hoofd horen. Herkenbaar. En muziek kan mij ook volledig omlaag trekken. Daar moet ik erg mee oppassen. Ook herkenbaar.

    Mooi subtiel geschreven, prachtige foto’s erbij. Ik kan van grijze weer houden (moet net bij je stemming passen) en ik houd van ruimte.

    En daarna kon je weer naar huis, terug naar de warmte 😉

  2. Heftig verhaal, maar erg mooi geschreven. Ik zit nu alleen met “How can we hang on to a dream in mijn hoofd”. Maar gelukkig heb ik een blije dag achter de rug, anders zou dit deuntje in mijn hoofd me droevig maken. Het lezen van jouw blog deed dat ook even, maar je eindigt de blog positief.
    Ik hoop dat het gelukt is wat het afsluiten betreft en je weer blij thuis bent bij je vrouw en kleine Bram.
    groetjes Ghita

    • Dolf Siebert

      Ha Ghita, het is wel met een dikke knipoog geschreven hoor! Niet té serieus nemen 😉

  3. Peter

    Tsja makker, alleen weg kan confronterend zijn..daar had je dus niet voldoende rekening mee gehouden? Alleen in n restaurant is ook echt voor gevorderden hoor. N kunst om je dan op je gemak te voelen!

    Niettemin aardige kiekjes..

    • Dolf Siebert

      Jij kent het, Waski. Zwaarmoedigheid troef. Ik had beter op pad kunnen gaan op een vrolijk moment.

  4. toch al met al heerlijk om weer thuis te zijn en dan zo,n welkomstmail te ontvangen dat doet je toch wel wat.

    • Dolf Siebert

      Die welkomstmail was mooi he? Hahaha…

  5. Gezien het laatste woord kan de vrolijke reactie toebehoren aan een eeuwenoude indianenstam. Misschien een oude wijsheid?
    Ondertussen een beetje bijgetrokken of nog in mineur? Ondanks de boodschap wel regelmatig dubbel gelegen om je verslag.

    Groet,
    Maarten

    • Dolf Siebert

      Ik krijg niet helemaal helder wat die boodschap betekende. Maar het was vast goed bedoeld, met al die linkjes!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Privacy Settings
We use cookies to enhance your experience while using our website. If you are using our Services via a browser you can restrict, block or remove cookies through your web browser settings. We also use content and scripts from third parties that may use tracking technologies. You can selectively provide your consent below to allow such third party embeds. For complete information about the cookies we use, data we collect and how we process them, please check our Privacy Policy
Youtube
Consent to display content from - Youtube
Vimeo
Consent to display content from - Vimeo
Google Maps
Consent to display content from - Google