Johannes was een hele grote! Ongekend zoals hij ‘de stervende zwaan’ kon vertolken; Fokine had het niet zo kunnen bedenken. Toch was Johannes niet de eerste die het probeerde. Al eeuwen, vanaf het Eoceen om precies te zijn, proberen de Cetacea, neer te zetten wat Johannes deed, maar vaak zonder succes.  Vaak strandden deze pogingen nog voor dat er publiek op de been was gebracht of verzandden ze in een doods schouwspel.  Zo niet bij Johannes. Johannes wist wanneer hij moest pieken, als echt theaterdier! Het schijnt dat Joop nog geprobeerd heeft Johannes naar Scheveningen te halen, maar dat zag Johannes niet zitten. Hij had zijn podium al gekozen. Een prachtig decor waar de elementen vrij spel hadden: Texel.

Maar nu is Johannes niet meer.Tijdens het optreden ging het mis. Wat iedereen had kunnen zien aankomen, werd werkelijkheid. Johannes speelde vier dagen lang zijn zwaan, ging er in op en blies zijn laatste asem. Voor altijd!

Wat er precies is mis gegaan,  is nog onbekend. Wel staat volgens sommigen vast dat hij nog te redden  was. Anderen sluiten moord niet uit. “Het is belachelijk, ze hebben hem gewoon vermoord” rept een van de deelnemers, aan de in aller ijl georganiseerde, stille tocht. Het drama van Texel heeft Nederland verdeeld in ware dierenliefhebbers en brute barbaren. Voor Johannes maakt het niet meer uit. Hij is op weg naar het walvissenwalhalla.

Persoonlijk heb ik, natuurliefhebber tot op het bod, niets dan jeuk gekregen van Lenie en haar kornuiten. Alleen al daarom kies ik in dit geval aan de kant van de barbaren. Niet dat het beest van mij dood moest, er is natuurlijk niets op tegen om zo’n beest weer terug het water in te trekken, maar de selectieve verontwaardiging die er nu, het niet is gelukt, losbarst onder ‘dierenliefhebbend’ Nederland vind ik ietwat overtrokken. Aan elk beest komt een eind, zo gaan die dingen. Hoe zielig ook. De vraag is: ontfermde zij zich ook over die aangespoelde kokkel die tergend langzaam lag uit te drogen in de vloedlijn? Ik denk het niet! Die hebben ze niet gezien. De kokkel heeft namelijk geen groot oog waarin wij al het zeer van het beest kunnen waarnemen. Voor de kokkel dus geen stille tocht.

Zelf ben ik steeds meer een voorstander geworden van het ‘niet bemoeien’. Dacht ik vroeger nog dat natuur te beschermen was, ondertussen ben ik van mening dat we het enkel nog kunnen conserveren of het de kans geven zich opnieuw te uiten. Natuur is wat zich spontaan ontwikkelt of handhaaft, maar niet het resultaat van een menselijke doelstelling. Natuur kan je niet maken, natuur moet je de ruimte geven.

Bemoeien is noodzakelijk daar waar mensen de natuur schade berokkenen, zeker wanneer dit moedwillig gebeurt.  Dat de Sea shepherd zich inspant om walvisvaarders het jagen onmogelijk te maken juich ik alleen maar toe. Maar dat zij een stille tocht wilde voor een door samenloop van omstandigheden gestorven bultrug, daar begrijp ik niets van. Gelukkig zagen zij zelf ook in dat het iets teveel van het goede was. De tocht voor Johannes is er uiteindelijk wel gekomen, waardoor de devaluatie van de stille tocht nu echt een feit is, een initiatiefnemer wist via Facebook anderhalve man en een paardenkop op de been te brengen. Prachtig!

Omdat ik de rotste niet ben, zal ik straks in stilte de ramen even tegen elkaar open zetten, maar dan wel voor het echte onrecht dat we de natuur aan doen.

Johannes bezoek ik wel wanneer hij een mooi plekje heeft gekregen in Naturalis.

UPDATE 21 februari 2013:  Johannes is nu bijna een kaal skelet. Alleen de vinnen er nog af.