De Mauritiaanse dodaars

De dodaars heet zo omdat hij een dotje veren (dod) op zijn achterwerk heeft. Maar de dodaars was niet de eerste die zo heette. De andere (en eerste) vogel die dodaars werd genoemd was de dodo: “Men vinter ook sekeren vogel, die van sommige Dodaersen genaemt wort, van andere Dronten, de eerste die hier arriveerden hietense walgh-vogels”.
Hoe zit dat?

Hierboven: de dodo. Volgens de tekenaar althans.

Hoe kan dat? Je zou denken dat de ‘onze’ dodaars – de kleine fuut – toch wel bekend was. En dat ze dus beter een andere naam hadden kunnen bedenken voor de dodo. Of waren het geen vogelkenners, die de dodo op Mauritius beschreven? Maar de dodaars wás niet bekend. In 1764 (dik een eeuw later, zeg ik er bij) schrijft een kenner: “Is zeer zeldzaam in onze Meiren”. Linnaeus kende de vogel überhaupt niet, want hij heeft hem nooit beschreven.

En tegenwoordig kennen we de dodaars – de fuut – heel goed, maar weet niemand meer hoe de dodo eruit zag. De bekende afbeeldingen zijn kopieën van kopieën en verder zijn er slechts twee complete skeletten om uit af te leiden hoe het beest eruit zag. Óóit schijnt er een opgezette dodo ergens in een magazijn van een museum te hebben gestaan. Maar die is weggegooid omdat hij beschimmeld was. Die andere dodaars is gevoeglijk bekend.

Hieronder: vermoedelijk ook een verzinsel.

De dodo was trouwens niet te vreten. Vandaar de naam walgvogel. Het is ook niet door de jacht dat de dodo is uitgestorven, maar vermoedelijk door de ratten, varkens en makaken die door de menselijke bezoekers op het eiland zijn beland.

Hieronder: een jonge dodaars. Daarvan weten we tenminste wél hoe hij eruit ziet. En let op het veertje op zijn achterwerk.