De interesse voor natuur gaat verder dan alleen maar fotograferen. Zo is er bijvoorbeeld ook mijn natuurverzameling. Wanneer ik een dood dier vind probeer ik het op een of andere manier te conserveren en toe te voegen aan de verzameling. En dat is niet gek want goede vriend Maarten doet het ook. En ik ken er meer. De een (een bioloog) verzamelt wat systematischer dan de ander (zoals ik), maar het allemaal vanuit dezelfde belangstelling. Meenemen wat je ziet. Net als fotograferen.
Toen mijn vrouw me net kende was dat even wennen voor haar. Nu neemt ze plastic zakjes mee als we op pad gaan.

Hieronder: een deel van de verzameling. Bijna een 19e-eeuws rariteitenkabinet.  

Vroeger en nu

Dat verzamelen deden mijn broers en ik al toen we nog klein waren. Van onze vader leerden we hoe je een dood dier begraaft en een paar weken later het skelet opgraaft. ‘s Zomers duurt dat maar een week of zes!
Ik herinner me dat mijn moeder niet blij was toen een van mijn broers met een dode reiger in de achtertuin stond te glunderen.
Precies zo stond ik zelf een jaar of twee terug met een dode buizerd voor het raam, om mijn vrouw de prachtige tekening op de onderkant van de vleugels, die ik uitgespreid hield, te tonen. Mijn boodschap kwam niet echt aan, geloof ik.

Maar nu Bram! Hij (5 jaar oud) is al heel lang geïnteresseerd in de natuur en dat betekent dat ik er niet alleen een paar goede (betere) ogen bij heb, maar ook iemand die helemaal blij wordt van een mooie vondst. Een medestander!
Zijn verzameling slakkenhuizen is sowieso ongeëvenaard, maar sinds deze zomer draagt hij steeds leukere dingen aan voor wat nu onze gezamenlijke verzameling is. Hommels, mooie schelpen, dat werk.

Les tours de Merle.

Op vakantie werd de belangstelling van Bram dik beloond. We bezochten ‘Les tours de Merle’. Ruïnes, trappen, torens, natuur. En overal liep Bram voorop.
We zagen rotszwaluwen, muurhagedissen, en een kolibrievlinder. Maar het werd mooier.

Hieronder: plaats van handeling.

Op een van de trappen riep Bram “Een vleermuis!”. Dat ventje had een gemummificeerde vleermuis gevonden. Ik was er gewoon aan voorbij gelopen! Wie er nu trotser was (Bram op zijn vondst of ik op Bram) was moeilijk te zeggen.
Na deze vondst hebben we een tijdje staan kijken naar de kolonie van deze vleermuizen. Het lukte me niet om er foto’s van te maken. Je gaat natuurlijk niet staan flitsen bij zo’n kluwe vleermuisjes.

Hieronder: voeten van Bram, knuppel (geen stok!) en vleermuis.  

De mummie

Natuurlijk mag de vleermuis nu in vrede rusten – in onze verzameling. In een goed afgesloten pot.
Maar: wat voor vleermuis is het eigenlijk, en hoe ging hij dood? Wat de soort betreft heb ik geen idee. Maar dat komt goed want ik heb de foto’s voorgelegd aan het vleermuisplatform. Wordt vervolgd.
De doodsoorzaak: óók geen idee. In elk geval zie ik geen verwondingen. Verstoord in de winterslaap?

De mummificatie op zich is niet zo vreemd: in de toren van zo’n ruïne tocht het flink, de vleermuis is klein en er zit weinig vet aan. En daarmee is aan de vereisten voor een natuurlijke mummificatie voldaan: weinig lichaamsmassa en een droge omgeving.
Dit is overigens ook de reden waarom dikke mensen niet snel natuurlijk zullen mummificeren. Goed om te weten voor uitvaartondernemers die wellicht mogelijkheden voor een nieuwe uitvaarttrend ruiken.

Hieronder: de mummie.

Vleermuizen in de tuin.

Vleermuizen fotograferen wil ik hier thuis wel gaan doen (trouwens ook zonder flitser). Zes soorten vliegen er boven onze tuin, en dat weten we omdat we vorig jaar een nacht lang een batlogger te logeren hadden: een apparaat dat de hele nacht ultrasoon geluid opneemt. Aangezien elke soort zijn eigen toonhoogte heeft, kun je aan de frequentie van het geluid aflezen welke vleermuizen er vlogen. Ik kan dat niet, de mensen van het Vleermuizenplatform Zoetermeer wel.

Kijk eens of je in bij jou in de buurt ook zo’n gezelschap hebt. Leuk om te weten wat er ‘s nachts boven je tuin vliegt. Al die natuurvriendelijke tuinen zijn namelijk ook interessant voor vleermuizen! Ze eten trouwens een heleboel muggen. Zou het daarom zijn dat we daar zo weinig last van hebben in de slaapkamer?