De wolzwever

We houden al jaren bij wat er zoal in de tuin rondkruipt, -vliegt, -zwemt en -loopt. En steeds voel ik dezelfde opwinding als ik een nieuwe soort zie. Vandaag was het de wolzwever. Of beter: twee wolzwevers. Ze hingen telkens boven een (nog niet bloeiende) kamperfoelie. Geen idee waarom.

Hieronder: let op die lange tong. 

Over de wolzwever

Aan hun zondagse naam (Bombylius major) kun je afleiden dat ze op een hommel lijken (die bombus heten in het latijn). Maar voor je die latijnse naam hebt opgezocht kun je het gewoon zien. Ze lijken echt op een hommel. Tot je eens góed kijkt.
De wolzwever is een vlieg, verwant aan de zweefvliegen. Een van de eigenschappen die ze daarmee delen is dat ze stil kunnen hangen in de lucht. Aan de voorkant zie je een lange tong uitsteken. Die is om nectar uit bloemen te halen.
De wijze van eieren leggen lijk trouwens op die van de muurrouwzwever, die ik vorig jaar in de tuin zag. De eieren worden een nestgang in gesmeten.

Hieronder: de kont van de wolzwever. 

We houden het in de gaten

Maar het meest interessant aan deze waarneming is, dat de soort in het zuiden van Nederland algemeen is, maar hier zeldzaam. Dat heeft ermee te maken dat de wolzwever haar eieren legt in de nestgangen van zandbijen. Zandgrond en dus zandbijen zijn in de polders hier niet te vinden. Maar waarom zijn ze hier en waar gaan ze hun eieren leggen? Dat hou ik in de gaten. Echt.
Een groot voordeel van waarnemingen in de tuin en ‘het in de gaten houden’ is namelijk het gemak waarmee je het gaat. Vooral het ‘in de gaten houden’ gaat prima met een boek en een glas bier, in de zon.