We waren op vakantie in Frankrijk. En ook dan kan het gebeuren dat je tussen de middag ergens gaat eten. Op de menukaart stonden natuurlijk diverse spijzen maar mijn oog viel op ‘Andouillette de Troyes’. Een worst gemaakt van ingewanden, naar ik begreep. Niks bijzonders, want ik maak zelf mijn worsten ook met varkensdarmen. En zo midden op de dag stond het idee van een Franse braadworst me wel aan. In Duitsland gaat zoiets tenslotte ook altijd goed (hoe anders is dat met Duitse leverkaas).

Nog onkundig van hetgeen me te wachten stond bakerde ik me in de zon, terwijl Bram (4) een dikke kat aaide.

Ah, daar kwam ons eten. Maar wat?! Qu’est-ce que c’est? Ik kon mijn neus niet geloven. Net als de Trojanen kreeg ik nogal onwelkome verassing voorgeschoteld.
Voor mij lag een dikke worst die stonk naar – ik overdrijf niet – varkensstront.

Deze verassing had echter niets met het paard (of het varken) van Troje te maken. Zo weet ik nu. Troy is de plaats waar de beste Andoulliëttes vandaan komen. Voor mij lag een ware delicatesse! Een smerige delicatesse. En beslist niet iets wat je terug kunt sturen naar de keuken.

Niet dat ik ooit varkensstront heb gegeten maar ik weet nu hoe het moet zijn. Bij het kauwen wasemde de stank van de worst door mijn keel- en neusholte.
Ik sneed de worst verder open. Er zaten roze en grijze stukjes glimmend, elastisch vlees in. Langdurig kauwen maalde de boel dan ook niet fijn en het ongemakkelijke gevoel bekroop me dat ik deze worst niet snel op zou kunnen eten (een beproefde methode uit mijn jeugd) om er maar vanaf te zijn.

Maar ik moest een nette manier vinden om van die worst af te komen. De dikke kat! Duidelijk een liefhebber van de Franse keuken. Hij kwam eerder al bedelen en werd nu van harte uitgenodigd. Kom, vriend, eet je buikje maar vol. Maar zelfs de kat haalde zijn neus op voor deze narigheid. Terwijl hij toch geen kieskeurige indruk maakte.

Met lange tanden at ik een hapje, mijn vrouw ook (je wil toch altijd een hapje van mijn eten proeven?), maar Bram en de kat niet. Ik was nu pas een derde van de worst kwijt. Tijd voor Plan B.
Ik begon de worst in kleine stukjes te ontleden en verstopte die onder de garnering. Zo camoufleerde ik zorgvuldig de stukjes (ik had ook nog een stukje patat over) worst en het begon er zowaar op te lijken dat ik het meeste van de worst op had gegeten. L’addition, s’il vous plaît!

Bij het afrekenen vroeg de ober nog of de worst bevallen was. Ik vermoed dat de worst onder de sla ontdekt was. “Un parfum spécial” stamelde ik.