Gedoe met de drone
Op vakantie neem ik meestal mijn drone mee. Je bekijkt het landschap of een plek uit een heel ander perspectief, en dat levert vaak mooie foto’s op. Dronevluchten moet je wel even goed plannen: mag je vliegen bij de beoogde plek, en hoe hoog dan? En kun je er goed opstijgen? En is het niet een of ander natuurgebied waar je de boel verstoort met je drone?
Het maakt deel uit van de voorpret: de omgeving afspeuren naar plekken of gebouwen om te fotograferen.
Normandië
Vorige zomer waren we in Normandië en daar had ik – met googlemaps – een prachtige kasteelruïne gevonden. Die ging ik fotograferen vanuit de lucht! Ergens in het midden van niets; pure rust! Succes gegarandeerd. Na een tijdje rijden over prachtige kronkelige Normandische weggetjes kwam ik aan bij de ruïne. Bágger! Ik had nog nooit zó veel ooievaars bij elkaar gezien. Dit werd niks.
Hieronder: dat dus. Horden ooievaars.
Hieronder: omgelopen onder een bramenstruik en prikkeldraad doorgekropen. Nog meer ooievaars (tekst gaat verder onder de afbeelding).
De krijtrotsen dan maar
Afgezien van de verstoring die je veroorzaakt met je drone, moet je ook nog vrezen dat je drone een tik krijgt van zo’n vogel.
Iets dergelijks overkwam me bij de Normandische krijtrotsen. Ik had een mooie plek gevonden, bovenop zo’n klif. Ik zou opstijgen, een stukje boven de zee gaan vliegen en dan de kustlijn fotograferen.
De zee beneden kleurde azuur. De zon stond goed, weinig wind. De lucht in met die drone! Maar bijna onmiddellijk verlieten er beneden me een heel stel meeuwen krijsend hun posten op de richels, om in steeds kleinere cirkels rond mijn drone te vliegen. Kennelijk zat er daar een broedkolonie. Bágger! Meteen landen.
Hieronder: de enige krijtrotsenfoto vanuit de lucht. Je kun niet eens zien dat die rotsen zelf een meter of 20 hoog zijn (tekst gaat verder onder de afbeelding)
Hieronder: Utah beach lukte wel (tekst gaat verder onder de foto).
Hieronder: ruïne van een molen. Die bleef ook gewoon staan (tekst gaat verder onder de foto).
Ándere ruïne!
Ik had natuurlijk nog meer ruïnes op mijn lijstje staan. Dat beloofde veel! Lukte ook. Maar uiteindelijk heb ik dezelfde ruïne een dag later ‘gewoon’ gefotografeerd. Ik moest daarvoor door een greppel en een fikse houtwal kruipen maar men noemt mij ook wel Barbapapa omdat ik zo flexibel ben dus geen probleem. Maar het licht was toen veel mooier, en het perspectief was er ook mooier. Het hoogtevoordeel van de drone had weinig bijgedragen. Het is ook nooit goed.
Hieronder: ruïne van La château de Maisy. Een ruïne van, zoals het in het Frans zo mooi heet een ‘puissante seigneurie du moyen âge’ (bijna klaar, je hoeft nog maar één plaatje hieronder).
Hieronder: dezelfde ruïne. De zee, en twee forteilanden die 16km verderop in zee liggen. Mooiere foto.
Alles wat in die houtwal leefde en kon prikken of steken deed dat trouwens ook.
