Hunebed D50

Het weer wond er geen doekjes om: de nazomer is voorbij en nu is het herfst. We zaten een paar weken terug in een vakantiepark in Drenthe en Bram (7) wilde het zwembad nauwelijks verlaten. Ik dwaalde in de middagen maar wat rond tussen akkers en bos, mijn broek plakkend van de motregen. Onderweg probeerde ik een liedje waar ik al een tijd mee bezig ben af te maken. Het lukte niet.
Maar op een ochtend was het even droog en de wind was even rustig. Tijd om een hunebed vanuit de lucht te fotograferen.

Hieronder: weer om de erfenis bij te verdelen. 

Ergens las ik dat er mensen zijn die bij hunebedden allerlei mystieke krachten menen te ervaren en er komen om rituelen uit te voeren. Ze doen maar. We zoeken allemaal antwoorden, nietwaar.
Waarom hunebedden mij intrigeren is het feit dat het bouwsels zijn van 5000 jaar geleden. Het is iets tastbaars van mensen die allang zijn verdwenen. Een bouwsel op een plek die vroeger vast een naam had. Maar wat voor naam? Schrijven konden ze niet en er is niets overgeleverd; daar is het veel te lang voor geleden.
Hunebedden hebben tegenwoordig geen naam meer maar een nummer. We waren bij hunebed D50 en we stonden met twee benen op de grond.

Hieronder: D50. Het heette 5000 jaar geleden ongetwijfeld anders. 

Hieronder: de ‘deuk’ in de stenenkrans rond het hunebed is de plek waar de ingang was. Ook daar lag een stukje ‘gang’ met een grote steen erop. 

Hieronder: Dolf de Hun. Een van de weinige keren dat ik mijn schaduw zag. Het woord hunebed komt uit de 17e eeuw en verwijst naar huynen:
“steenhopen gebouwd door grouwsamen barbarische en wreede reusen, huynen, giganten’.

Wie overigens meer wil weten over hunebedden – en andere megalithische monumenten – doet er goed aan het onvolprezen Een paleis voor de doden, van Herman Clerinx aan te schaffen. Vlot en helder geschreven, en buitengewoon boeiend.

Hieronder: ook die eekhoorn was in herfststemming. De hazelnoten die we hadden neergelegd werden begraven.