Een paar jaar geleden alweer bouwden we in de tuin een huisje voor Bram. Het huisje staat op palen én op een berg klei, die overbleef na het graven van de vijver. Er moest dus een trapje komen naar de deur en bij een trap hoort een leuning. De gemeente was aan het snoeien geweest en daar had ik het nodige hout aan overgehouden (zie ook de bank van Bram). Een tweetal leuningen was dus zo gemaakt.
Na het schuren was er een dun laagje bast blijven zitten. Dat viel er dit voorjaar af. En tot mijn verbazing legde dat heel kunstzinnig patroon bloot.
Ik moet meteen zeggen dat ik niet helemaal zeker ben van de kunstenaar, maar ik vermoed de iepenspintkever.
Daar kunnen we een conclusie uit trekken 😉
Ja, ik vind zoiets ontroerend mooi 🙂 De ‘kleine grote’ diamantjes van onze natuur.
Nou, dat zou zomaar kunnen (heb het even opgezocht, weer iets geleerd). Heel bijzonder 🙂 Steeds weer een nieuw paadje terug naar de basis.
Mooi he. Gemaakt door een wezen zonder hersenen.