Op Menorca had ik eens een kolonie koereigers gevonden, bij een boerderij. Dat moet lukken, dacht ik. Maar ze waren schuwer dan ik dacht en bleven nooit lang genoeg zitten voor een goede foto. Ik had uiteindelijk slechts wegvliegende koereigers op de foto. Niet dat ze nou doodsbang weg waren gevlucht: ze gingen gewoon een boom verder zitten. Waarschijnlijk uit onwil. Maar daarmee zijn we meteen bij de kern: natuurfotografie gaat gepaard met mislukkingen. Een korte toelichting.

Ik krijg van mensen die mijn foto’s zien wel eens iets te horen als “Goh, ik kom nooit een ijsvogel tegen.”. Nou, ik ook niet. Ik moet altijd op die beesten gaan zitten wachten en meestal komen ze niet.
Het schiet sowieso niet op, dieren fotograferen.  Aan mensen kun je vragen om eens stil te zitten, of om wat leuker te kijken. Desnoods deel je een tik uit. Bij dieren werkt dat niet. Ze komen niet op tijd, ze blijven niet zitten of ze kijken stom. Of je zat juist te klooien met je camerainstellingen, toen die vogel er ineens zat.
Voor een foto van een ijsvogel ben je zo al snel een reeks ochtenden kwijt, en een reeks frustraties en mislukte foto’s rijker. Daarom zijn natuurfoto’s zo duur.

Binnenkort meer mislukkingen. Geen probleem.

Ook van deze koolmees viel geen medewerking te verwachten.