Muntkever

Een kweker vertelde me dat hij last had van rozemarijnkevers. Aangezien hij geen bestrijdingsmiddelen gebruikte, moest hij die kevers met de hand vangen.
‘Waar laat je ze dan?’
‘Onder mijn schoen.’.

Twee jaar terug plantte ik munt in de tuin, en dan bleek een jaar later aardig door het gras langs de vijver te woekeren. Maakte niet uit. Het rook lekker als je er langs liep. Toen verschenen er ook muntkevers. Alleraardigste beestjes om te zien; prachtig glanzend blauw. En ze drongen de munt wat terug. Dus geen probleem. Maar toen vraten ze álle munt op. En toen de munt op was begonnen ze aan de nepeta’s. En aangezien de nepeta’s veel voedsel voor bijen, hommels en vlinder levert, was de grens bereikt. Van de nepeta’s blijft men af.
En toen dacht ik aan de kweker.
Bram (9) ving ze om ze als huisdier te houden, bij mij eindigden ze onder mijn schoen.

Volgende lente ben ik alert. On ne passe pas! Ja, dat was het devies van de Franse troepen bij de Maginotlinie, en ik vind dat een mooie spreuk. Maar in dit verband inderdaad wat overdreven (de Duitsers liepen trouwens gewoon om die linie heen). Maar hoe dan ook: die kevers hebben de verkeerde tuin uitgekozen, mochten ze terugkomen.

Hieronder: een van de (inmiddels overleden) huiskevers van mijn zoontje.