In elke horrorfilm hoor je een uil. Zodra het in de film donker is (en onze brave helden merken dat hun telefoon geen bereik meer heeft en de auto kapot is) hoor je een uil zodat je weet dat het menens is. Een nachtegaal doen ze niet in zo’n film; die horen in romantische komedies thuis. Dit was echter geen horrorfilm maar een druilerige nieuwsjaarsdag, en er was niets te horen. Deprimerend, ja. Horror nee.

Maar het kwam goed. Er zaten acht ransuilen op een roestplaats die makkelijk te vinden was. Op de grond lag het vol met braakballen (die moet ik nog even gaan verzamelen en uitpluizen) dus het is duidelijk dat ze vaker op de bewuste plek zitten. Mooi! Nieuwe vrienden.

Hieronder: een van de acht. 

Hieronder: de uilen zagen me natuurlijk maar er werd gewoon verder gepoetst.

Het is trouwens niet zo bijzonder dat je in de winter acht ransuilen bij elkaar ziet; ze vormen op plekken waar genoeg voedsel is graag groepjes. Aan de andere kant: alles in de natuur is bijzonder. En in de zomer zie je de uilen nauwelijks omdat er dan bladeren aan de bomen zitten. Dus ondanks dat het een druilerige nieuwjaarsmiddag was, keerde ik tevreden naar huis.