In de zomer van 1998 – geloof ik – kwam ik voor het eerst op Schiermonnikoog. Samen met met goede vriend Maarten. Het was dik twee weken prachtig weer, we werden donkerbruin en lichtblond, en de hele vakantie luisterden we Crosby Stills & Nash. Altijd als ik ‘Helplessly hoping’ hoor, ben ik weer op Schiermonnikoog. De titel klinkt somber maar de tekst gaat helemaal nergens over (“Helplessly hoping
her harlequin hovers nearby, awaiting a word”), dus geen zorgen.

Hieronder: zomer op Schiermonnikoog. Een velduil op de kwelder.

Die herfst gingen we terug. Het was koud, schraal weer, met een strakblauwe lucht. De kwelder was prachtig! Ondertussen waren we erachter gekomen dat Rod Stewart op een onbewaakt ogenblik hele mooie muziek heeft gemaakt (écht!), en als ik ‘Mandolin wind’ hoor, ben ik terug op de kwelder. In de herfst.

Hieronder: de kwelder in de herfst. Kleurrijker dan in de zomer.

Jaren later kwam ik in de herfst voor het eerst met mijn vriendin op Schiermonnikoog. Of in de winter, ik weet het niet meer. Wat ik wel weet, is dat het geen best weer was. En Rod Stewart zijn tekst bleek opeens te kloppen.

“When the rain came I thought you’d leave
‘Cause I knew how much you loved the sun
But you chose to stay, stay and keep me warm
Through the darkest nights I’ve ever known
If the mandolin wind couldn’t change a thing
Then I know I love you…”.

Mijn vriendin van toen is nu mijn vrouw. En ik was met haar en Bram (5) voor de zoveelste keer naar Schiermonnikoog, afgelopen weekeinde. De overtocht naar Schiermonnikoog was een van de mooiste die ik heb meegemaakt. Het water stond laag, de boot voer langzaam, er was bijna geen wind en het licht was prachtig.

Zeehonden

Je kunt er tochtjes voor maken. Een boot met stoeltjes, koffie uit een grote kan en bejaarden. Hebben we twee  jaar geleden ook eens gedaan. Met Bram die toen drie was. En het is ook best leuk. Maar soms heb je genoeg aan de veerboot. Met laag water en weinig wind heb je een goede kans.
Grijze zeehonden moet je er ook kunnen vinden, maar daar zoek ik niet naar. Die krengen vind ik dichter bij huis ook wel.
Op Schiermonnikoog kun je trouwens ook gewoon de Badweg af lopen. Zie je ze ook.

Hieronder: veerboot, laag water, weinig wind. Dan zie je zeehonden.

Hieronder: zeehond. Je kunt zeehonden vrij goed herkennen aan de manier van bewegen in het water. Vooral met rustig water. 

Hieronder: geen zeehonden.

Sommige dingen veranderen niet. Vroeger keek ik met vriend Maarten naar dode beesten (we hebben eens de poten en de kop van een dode aalscholver af staan snijden, ten behoeve van onder verzamelingen, en menig meeuwenskelet moest er aan geloven), nu met Bram. Mijn vrouw kan er mee leven.

Hieronder: jonge meeuw. Dood. Ik had geen plastic zak mee, en ook geen mes.

In mijn portfolio staan ook wat foto’s van Schiermonnikoog. Veel heb ik er uiteindelijk niet gemaakt, want ik had mijn batterij niet opgeladen. Wat een knoeier!
Helemaal vervelend werd dat toen ik in de duindoorns een groep vuurgoudhaantjes zag, waar ik normaal gesproken prachtige foto’s van had kunnen maken. Hoewel: ook mijn telelens was niet mee. Die ligt in het reparatiecentrum.