Op vakantie was het niet alleen kommer en kwel. Ik was meestal als eerste op, maakte koffie en ging dan eens op de kaart van de streek kijken. Meestal zocht ik naar natuurgebieden maar nu zag ik drie stipjes op de kaart die een ruïne aanduiden. Mijn vrouw en mijn zoon kozen voor het zwembad (beslist een aantrekkelijke optie) maar ik vroeg me af wat er in werkelijkheid bij die drie stipjes te vinden zou zijn. Soms is het leuk dat je niet over internet beschikt: ik moest er heen om uit te vinden wat daar stond.
Ik reed naar het meest nabijgelegen dorp, Saint Sornin, om vanaf daar naar de ruïne te lopen. Ik stapte uit en hoorde alleen maar de geluiden uit de dorpsschool en de mussen.
Na een tijdje vond ik iemand om de weg te vragen. Het bleek nog een flink eind lopen te zijn. Maar ik was alleen, had water bij me, goede schoenen aan en mijn camera op de rug. Het begin van een opmerkelijke middag. Veel foto’s zou ik niet maken want de zon stond hoog en het licht was veel te hard.
Ik was het dorp nog niet uit op ik schrok me wild van een opvliegende kwak!
In de verte zag ik de top van de ruïne. Erg in de verte. Ik nam ergens een pad dat de goede kant op leek te gaan. Door een moeras. Deze middag kon nu al niet meer stuk. Wel werd me duidelijk dat het een kolere-eind lopen zou worden.
Het was heet en daar hou ik van. Hoog boven me waren rode wouwen aan het baltsen, en ondertussen had ik nog meer kwakken gezien – aan het eind van de middag stond de teller op 12! Maar het werd mooier: 3 purperreigers!
Routineus tuurde ik in elke sloot of kreek die ik zag. Net als thuis. Maar weer: huh? Qu’est-ce que c’est? Daar zwom een bever, of zo!
Navraag in het dorp leerde later dat het ging om een ragondin. Een beverrat.
Ondertussen keek ik niet eens meer op van de lepelaars, de talloze kleine zilverreigers, ooievaars en k.b.v.tjes (mij onbekende Kleine Bruine Vogeltjes) die ik in het riet zag.
Ik liep een verdomd steil pad op en kwam boven op een heuvel met wat oude pandjes en de ruïne. Er was niemand, en ik hoorde alleen de wind in de bomen en de vogels. Her en der zag ik roofvogels zweven en het uitzicht over het omliggende moeras was prachtig. Ik keek naar de huidige bewoners van de ruïne: muurhagedissen.
Hieronder: in de verte zag ik de vestingstad Brouage liggen.
Later bleek van ik bij de ruïne van een 13e eeuws kasteel te hebben gestaan: le château de Broue. Ooit kwam de kust tot aan deze heuvel en lag het kasteel op een strategische plek. Er was een haven en wat bijhorende panden. Toen de zee zich terugtrok verloor de plek zijn strategische waarde en verdwenen de bewoners. Al in de 17e eeuw was het een bouwval.
Tijd om terug te gaan. Voor me lag het pad, dat me nu aanmerkelijk langer voorkwam dan op de heenweg. Het water was op, mijn tong voelde als een stuk leer en Saint Sornin leek nog steeds ver weg.
Helemaal leeg liep ik het dorp in. Kinderen deden karate-oefeningen op het schoolplein. De plaatselijke bar was dicht en ik droomde van het zwembad waar ik binnen een half uur in zou liggen.
Beverrat
Thuis zocht ik uit hoe het nu zit met de beverrat. Het blijken Zuid-Amerikanen te zijn; exoten. Ooit gefokt voor de bonthandel. Ze worden bestreden omdat ze wel eens gaten in een dijk zouden kunnen graven, en het schijnt ook dat ze sloten kaal kunnen vreten. Eerlijk gezegd zag ik ze in Frankrijk alleen maar een nest bouwen in een moeras. En de omgeving was nog immer rijk begroeid.
Ik heb eens geschreven dat we exoten op moeten vreten. Dat kan met rivierkreeften, maar ook best met exoten als de beverrat en de muskusrat. Alleen zien die er een stuk schattiger uit. Even aankijken maar, hoe ze het doen.
Prachtig verhaal Dolf. Echter de eerste foto is een kwak…..
Ze hebben ook nooit eens medelijden hè 😉
Dat kennen ze helemaal niet, medelijden!
Zo zeg,wat een avontuur met iets te weinig water en iets te grote afstanden. Maar de moeite waard! Woudaapjes, purperreigers en beverratten… Dat kom je hier niet tegen. En wat een boeiend idee dat de zee helemaal tot aan dat kasteel-nu-ruïne heeft gestaan.
En daarna toch maar het zwembad ingedoken?
Prachtige foto’s, vooral van dat moeras is bijzonder!
Na afloop uiteraard het zwembad in gedoken. En ik werd aangevallen met waterpistolen. Bram en zijn vakantievrienden….